உணர்வூட்டும் கதைகள் - 9

அது ஒரு நாள் விழிப்படைந்து அவனைக் காக்கும் என்று நம்பினார்.

சில தினங்களில் ராஜன் வாலாட்டியபோது பள்ளி முதல்வர், வாசு சாரிடம், நீங்க ஒரு புகார் கொடுங்க, அத வச்சி அவங்க அப்பா மூலம் இவன ஒரு வழிக்குக் கொண்டு வரலாம்..." என்றார்.

வாசு சார் வாய் திறக்கவிலை. அது போன்ற நேரங்களில் அவருக்குப் பிடித்த ஓர் ஓவியம் மனத்திரையில் தோன்றும்:

வில்லுடன் குறி பார்க்கும் அர்ஜுனன் படம் அது.

பல டூவீலர்களும் கார்களும் ‘ஹார்ன்’ அடிக்கும் இரைச்சல் கேட்டது. சிலர் திட்டினார்கள். வாசு சார் ராஜனைப் பற்றிய நினைவுகளிலிருந்தும், இரைச்சல் என்ற சிக்கலிலிருந்தும் - சிக்னலிலிருந்தும் கிளம்பினார்.

வீடு வந்துவிட்டது. கை கால் கழுவிவிட்டு, பூஜையறையில் ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர் - ஸ்ரீசாரதாதேவி திருவுருவங்களை வணங்கிவிட்டு வந்தார் வாசு. அறையில் அடுக்கப்பட்ட நூல்கள். எதிரில் வில்வித்தை சித்திரம்.

வாசு சார் ‘காலிங் பெல்’ ஒலி கேட்டுக் கதவைத் திறந்தார். எதிரில் கம்பீரமாக ராஜன். வா ராஜன் வா..."

சார், என்னை ஞாபகமிருக்கா?"

மறக்க முடியுமா உன்னை?" என்று சிரித்தார்.

அடுத்த வாரம் மேற்படிப்புக்காக பிரான்ஸ் போறேன் சார்" என்று கூறிய ராஜன் வாசு சாரின் காலைத் தொட்டு வணங்கினான்!

வாசு சாரைப் பலரும் அப்படி வணங்குவதுண்டு. ஆனால் ராஜன் அப்படிச் செய்ததுதான் ஆச்சரியம்!

அந்த அந்த முரட்டு ராஜனா இன்று இப்படி?

ரொம்ப சந்தோஷமப்பா" என்று கூறி, அவனது ஆராய்ச்சியைப் பற்றிப் பல கேள்விகள் கேட்டுத் தன் அறிவை விரிவு செய்துகொண்டார் வாசு சார்.

ராஜன் புத்தகங்கள், பேனாக்கள் என்று அவருக்குப் பல பரிசுகளை அளித்தான்.

இருவரும் பலவிதமான ஆராய்ச்சிக் கருத்துகளைப் பரிமாறிக் கொண்டார்கள்.

வாசு சாரின் 48 வயதில் இன்றுபோல் மகிழ்ச்சியாக அவர் என்றுமே இருந்ததில்லை. அவர் தான் செய்த ஆய்வில் வெற்றி கிடைத்ததுபோல் ஆனந்தப்பட்டார்.

ராஜன் தயங்கியபடி, சார், நான் அவ்வளவு தொந்தரவு தந்தும் என் மேலே உங்களுக்குச் சிறிதும் வருத்தமில்லையா?" என்று கேட்டான் உதடுகள் துடிக்க!

நோ... நோ ராஜன். அப்போ உனக்குச் சிறிய வயசு. தட்ஸ் ஆல்."

குற்ற உணர்வு ராஜனைப் பிடுங்கித் தின்றது. இமைகளைத் துடைத்தபடி அவன், இன்னிக்கு நான் இந்த அளவிற்கு உயர்ந்ததற்கு, நீங்க என் மேல வச்சிருந்த நம்பிக்கைதான் காரணம்... சார், இன்னொரு கேள்வி."

நா கேள்வி கேட்டு நீ பதில் சொன்ன காலம் போயி, இப்ப இப்படியா ராஜன்...?" வாசு சார் சிரித்தபடி கேட்டார்.

நான் எவ்வளவோ துடுக்குத்தனம் செய்திருந்தும், நீங்க எனக்கு நல்லது செய்றதுல கொஞ்சமும் பின்வாங்காம இருந்தீங்க, சார். உங்களுக்கு அவ்வளவு பெரிய சக்தியைக் கொடுத்தது எது சார்?"

புத்தி சுவாதீனமில்லாமல் ஒருவன் சில காலம் கஷ்டப்பட்டான். உடன் இருந்தவர்களுக்கும் உதவியவர்களுக்கும் உபத்திரவம் கொடுத்தான்.

பிறகு அவன் தான் குணமடைந்ததும் வருத்தப்பட்டு, ‘நான் எப்படியெல்லாம் நடந்து கொண்டேன்?’ என்று கேட்பது போல் கேட்டான் ராஜன்.

சார் தமது குறுந்தாடியைத் தடவிக் கொண்டார். சிந்திக்கிறார் என்றால் அவர் அப்படித்தான் செய்வார்.

தம்பி, நானும் இதப்பத்தி அதிகம் யோசிச்சிருக்கேன். எனக்கு ஒன்று தோணுது.."

சொல்லுங்க சார்.."

நீ என்னிடம் படித்தபோது, உனக்கும் எனக்கும் ஒரு மௌன யுத்தம் நடந்தது. நீ உனது அறியாமையை எல்லாம் காட்டினாய். நான் ஆர்வத்துடன் கூடிய என் பொறுமையைக் காட்ட முயன்றேன்..."

புரியல சார்..."

என்ன, நான் சொல்றது நான் நடத்துற பாடம் மாதிரியே இருக்கா...?" என்றார் சிரித்தபடி.

இல்ல சார், சீரியஸா கேட்கிறேன்..."

இதப் பாரு. துரோணர் விற்பயிற்சி தரார். கிளியின் கண்ணைப் பார்த்து அம்பை எய்ய வேண்டும். அர்ஜுனன் தவிர மற்ற பாண்டவர் மற்றும் கௌரவர்கள் எல்லோருக்கும் மரம் தெரிகிறது; சிலருக்கு இலைகள் தெரிகின்றன; வேறு சிலருக்குக் கிளி தெரிகிறது. அவர்களிடம் அம்பு எய்ய சொல்ல மாட்டார் துரோணர்.

அர்ஜுனனிடம், மரம் தெரிகிறதா என்று கேட்பார். இல்லை என்பான் அவன். பின் கிளை தெரிகிறதா? இலைகள் தெரிகின்றவனா? பறவை தெரிகிறதா என ஒவ்வொன்றாகக் கேட்பார். எல்லாவற்றுக்கும் அர்ஜுனன் இல்லை என்பான்.

துரோணர் வியப்புடன் ‘பின் என்னதான் தெரிகிறது?’ என்று கேட்பார்.

‘ஒற்றைக் கண் குருவே’ - அர்ஜுனன்.

வாசு சாரின் ஒளிரும் கண்களை உற்று நோக்கி, அருமையான கதை" என்றான் ராஜன். வாசு சார் உணர்ச்சிவசப்பட்டதால், சிறிது நீர் அருந்தினார்.

  சார், இதுக்கும் என் கேள்விக்கும் என்ன சம்பந்தம்?"

  நான் சின்னப் பையனா, ராமகிருஷ்ண மடத்துக்குப் போக ஆரம்பித்தப்போ, எங்க நந்தானந்த சுவாமி இந்தக் கதையைச் சொன்னார்.

  பின், ‘வாசு, நீ அர்ஜுனன் மாதிரி ஆகணும். நீ செய்ற ஒவ்வொரு கடமையிலும் ஆயிரம் தடைகள் வரலாம். எதிர்ப்போ, வெறுப்போ வரலாம். ஆனால் அவற்றைப் பார்த்து, நீ உன் இலக்கை மறந்துவிடாமல் இரு’ என்றார்".

  பிரமாதமான ஐடியா சார்"

  உன் கேள்விக்கு வர்றேன் ராஜன். நீ +1 சேர்ந்தப்போ, உன் அப்பா அம்மா என்னிடம் வந்து உன்னைப் பத்தி ரொம்ப வருத்தப்பட்டாங்க".

  நா அவங்கள ரொம்பவும் அழ வைச்சிருக்கேன் சார்" ராஜன் தலைகுனிந்தவாறு சொன்னான்.

  ராஜன், விவேகானந்த சுவாமிகளின் நூல்களைப் படித்த நான் அந்தக் கருத்துகளை என் வாழ்க்கையில் சோதித்துப் பார்க்க அப்பவே தீர்மானிச்சேன். எப்படி கெமிக்கல்ஸ் வினை புரிகிறது என்று கற்றுக் கொடுக்கிறதிலே மட்டும் எனக்கு என்ன பெருமை இருக்கு?