உணர்வூட்டும் கதைகள் - 6

சுமார் 115 வருடங்களுக்கு முன் இருந்த அமைதியான சென்னை. மயிலாப்பூர் பக்கத்திலுள்ள பகுதிகள்  மேய்ச்சல் நிலங்களாக 'மந்தைவெளி'யாக இருந்த காலம்.

சில காலம் முன்பு ஆரம்பிக்கப்பட்ட ஸ்ரீராமகிருஷ்ண மடத்தின் எதிரில் சற்றுத் தள்ளி ஒரு பெரிய தனி வீடு.

அமெரிக்கப் பெண்மணியான தேவமாதா அங்கு தங்கியிருந்தார். அவர் அமெரிக்காவில் சுவாமி விவேகானந்தர் நிகழ்த்திய சொற்பொழிவுகளால் ஈர்க்கப்பட்டு பாரதம் வந்தவர். பாரதத்தின் பெருமையை அறிந்தவர்; அந்தப் பெருமைகளை உணர்ந்துகொள்ள உத்தமர்களோடு தங்கியுள்ளவர்.

அந்த வீட்டின் முன்பு ஒரு பெரிய ஆலமரம். வானத்தைப் பார்க்கவிடாதபடி, அடர்ந்து விரிந்த கிளைகள். அதில் பல பறவைக்கூடுகள். தடித்த அடிமரத்தில் சில பொந்துகள். 

அம்மரத்தைத் தொடும்போதே தேவமாதாவுக்கு சர்ச்சின் மரியாதை மிக்க கன்னியாஸ்திரீயின் கையைத் தொட்டு முத்தமிடுவது போலிருக்கும்.

காலையில் அந்த மரத்தடியில் அமர்ந்து தியானிக்க தேவமாதாவுக்குப் பிடிக்கும்; மாலையில் அங்கு அமர்ந்து படிப்பது சுவையான அனுபவம் அவருக்கு!

மரத்திலிருந்து முதிர்ந்த இலைகள் விழுவதை தேவமாதா ஈடுபாட்டுடன் பார்ப்பார். தமது கர்மவினைகள் ஒவ்வொன்றாகக் கழன்று விழுவதாக அவருக்குத் தோன்றும்.

தேவமாதா இல்லாதபோது மரத்தைச் சுற்றிச் சிறுவர்கள் விளையாடி ஒரே ஆட்டம்பாட்டம்தான்.

அம்மரத்தின் பெரிதான இலைகளை ஏழைகள் தைத்து உணவு உண்ணப் பயன்படுத்துவார்கள்; அதனால் இலைகளைத் திருடிப் போவார்கள். அவர்களைத் துரத்துவதிலேயே சகோதரிக்கு நேரம் போகும்.

அன்று பிற்பகல் தேவமாதா தமது வீட்டில் சற்றுக் கண் மூடிப் படுத்திருந்தார். ஒரே அமைதி. 

திடீரென யாரோ அவரை அவசர அவசரமாக 'அம்மா, அம்மா' என்று அழைத்தது கேட்டது.

அலறியடித்தபடி எழுந்தார் சகோதரி.

'யாருக்கு என்ன ஆயிற்று? ஏதோ ஒரு குழந்தை மரத்தில் ஏறி விழுந்து அடிபட்டிருக்குமோ? இதற்குத் தானே நான் பலமுறை அவர்களை மரத்தின் மீது ஏறாதீர்கள் என்று கூறி வருகிறேன்!' என்று பரபரப்பானார்.

சகோதரி முன்வாசலுக்கு ஓடினார். பின்வாசலுக்கும் சென்று பார்த்தார். யாருமில்லை. அம்மா என்று அழைத்த அந்த அழைப்பைக் கேட்டது நிஜம்தான்.

'யாருக்கோ ஏதோ கஷ்டம் வந்துள்ளது, அதனால் தான் என்னைக் கூப்பிட்டுள்ளார். கூப்பிட்ட பின் அவர் ஏன் ஒளிந்து கொண்டார்?' என்ற எண்ணமே வலுத்தது.

'ஓ லார்ட் ராமகிருஷ்ணா, யாருக்கும் ஒன்றும் ஆகியிருக்கக் கூடாது' என்று அவரது மனம் வேண்டியது. இந்தச் சிந்தனையில் இருந்ததால், தன் 'போதி மர'மான அந்த ஆலமரத்தின் மீது இருந்தவனைச் சந்தேகப்படுவதற்குக்கூட ஒரு சில கணம் பிடித்தது.

"யாரு மேன் நீ?” என்று இங்கிலீஷிலும் தங்கிலீஷிலும் கேட்டார் தேவமாதா. கிளை மீது அமர்ந்திருந்தவன் கிலி பிடித்து ஓடினான்.

'அடப்பாவமே, எவ்வளவு இலைகளைப் பறித்துப் போட்டிருக்கிறான். இன்னும் சற்று நேரம் நான் வராமலிருந்தால் மரத்தை மொட்டையே அடித்திருப்பான்! திருட வந்தவன் அப்படி ஏன் அம்மான்னு குரல் கொடுத்தான்? இருக்காது. அவன் ஏன் குரல் கொடுத்து மாட்டிக் கொள்ள வேண்டும்?'

இவ்வாறு எண்ணியபடி, உதிர்ந்திருந்த இலைகளை அள்ளி அந்த மரத்தின் அடியில் கொட்டினார்.

'என் அன்பு மரமே, உன் மீதிருக்க வேண்டிய இலைகளை, உன் அடியிலேயே கொட்டிவிட்டேன். அந்த இளைஞனை மன்னித்துவிடு' என்ற பாவனையில் தேவமாதா தமது கைகளால் அந்த மரத்தை வருடினார்.

உள்ளத்தில் அவரது மரியாதைக்குரிய கன்னியாஸ்திரீ புன்னகைத்தார்.

பிறகு வீட்டைப் பூட்டிவிட்டு மடத்திற்குப் புறப்பட்டார். மக்கள் யாருமில்லாத மயிலாப்பூரில் அந்த 'ப்ராடீஸ்' சாலையில் நடந்தார்.

புகையோ புழுதியோ இல்லாத மண் சாலை.

சிறிய மடம். ஆனால் பெரிய மகான் உள்ள இடம்.

யார் அவர்? சுவாமி விவேகானந்தரால் தென்னகத்திற்கு அனுப்பப்பட்ட சசி மகராஜ்தான் (சுவாமி ராமகிருஷ்ணானந்தர்) அவர். சுவாமிகளிடம் சென்று பேசினால் தன் சஞ்சலம் தீரும் என அவரைக் காணச் சென்றார் சகோதரி.

மடத்தில், பகவான் ஸ்ரீராமகிருஷ்ணருக்குப் பிற்பகல் நைவேத்தியம் படைத்து முடித்திருந்தார் சசி மகராஜ்; பூஜையறையின் கதவைத் திறந்தபோது, சகோதரியைக் கண்டார். சுவாமிகள் கண்களாலேயே 'வாருங்கள்' என்று வரவேற்றார். அதை அப்படியே வார்த்தைகளாகவே காதால் கேட்டார் சகோதரி.

அந்தப் பூஜையறையில் ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர் வீற்றிருக்கிறார் என்பதை சசி மகராஜின் ஒவ்வோர் அசைவும் அறிவித்தது. பூஜைப் பொருள்கள் ஒவ்வொன்றும் உயிர்மையுடன் மிளிர்ந்தது. சிறிது நேரத்தில் சுவாமிகள் வெளியே வந்தார். பருத்த தேகம், கருத்த நிறம், சிரித்த முகம், மழித்த தலை, விரிந்த நெற்றி, தெளிந்த மதி – இவையுள்ள ஸ்ரீராமகிருஷ்ணச் சீடர்தான் இந்த சசி மகராஜ்.

கிறிஸ்தவப் பெண்ணான தேவமாதா அவரை வீழ்ந்து வணங்கினார்! இந்து சமயத் தத்துவத்தைக் கற்க வந்தவரிடம் இருக்கும் இயல்பான ஈடுபாடுதான் அது.

'சுவாமிஜி, என்னை அம்மாவென்று கூப்பிட்டது யாராக இருக்கலாம்?' என்று கேட்க நினைத்தார்.

அதற்குள் சுவாமிகள், "சிஸ்டர், நானே உங்களைப் பார்க்க நினைத்தேன்” என்றார் ஆங்கிலத்தில்.

சுவாமிகள் ஒரு நாற்காலியில் அமர, எதிரே இன்னும் ஒரு நாற்காலி இருந்தும் வீராசனத்தில் சகோதரி ஒரு சிஷ்யையாகத் தரையில் அமர்ந்தார்.

"எஸ் சுவாமிஜி, சொல்லுங்கள்?”

"சிஸ்டர், காலையில் சுவாமி விவேகானந்தரின் ஒரு கடிதத்தைப் படித்தேன். அதில் அவர் ஜடப்பொருளில் உணர்வைப் படிப்படியாக அதிக அளவில் அறிவதுதான் நாகரிகத்தின் வரலாறு' என்கிறார். (சுவாமி விவேகானந்தரின் கடிதங்கள், 1 அக்டோபர் 1897)”

உடனே கைகளைக் கொட்டி தேவமாதா, "மார்வலஸ் சுவாமிஜி. அருமையான சிந்தனை” என்று சொல்லிக் கொண்டே சுவாமிகள் கூறியதைச் சுருக்கெழுத்தில் குறித்துக் கொண்டார். சுவாமிகள் மீண்டும், "ஆச்சாரிய ஸ்ரீராமானுஜரின் வரலாற்றை நான் வங்கமொழியில் எழுதி வருவது உங்களுக்குத் தெரியும்...” என்று சொல்வதற்குள்,

"ஆம் சுவாமிஜி, அதற்காக நீங்கள் பல பண்டிதர்களிடம் பலவற்றைக் கற்று வருவதையும் பார்க்கிறேன்” என்றார் தேவமாதா அமைதியாக.

"இன்று காலையில் நான் படித்த நமது சுவாமிஜியின் அந்தச் சிந்தனை தென் ஆச்சாரிய வைணவ மரபிலும் உள்ளதுதான். அவர்கள் இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் இருப்பதை சித், அசித் என இரண்டாகப் பிரிக்கிறார்கள்.சித் எனில் உணர்வு மயமானது, சைதன்ய மயமானது அதாவது அறிவு மயமானது. அசித் என்றால் சைதன்யமற்றது.”

"...”