செங்கல்பட்டிலுள்ள தொழுநோயாளிகளுக்கான அரசு ஆஸ்பத்திரி.

சென்னை, ஸ்ரீராமகிருஷ்ண மடத்தின் தொழுநோயாளிகளுக்கான சேவையின் பொறுப்பாளர் சிவாவும் அவரது மகனும் அந்தப் பிரேத அறை வாசலில் காத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். எதற்காக?

சென்ற வாரம் பார்த்து வந்தவரை இன்று எடுத்துச் செல்ல வேண்டிய நிலையை எண்ணிச் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தார் சிவா. பிணத்தை எடுத்துப் போய் சுடுகாட்டில் அந்திமகிரியை செய்வதற்கு வேண்டிய ஏற்பாடுகளைச் செய்தாகிவிட்டது.

“உங்களுக்கு எப்படிப்பா இந்தச் சேவையில இவ்வளவு ஈடுபாடு வந்தது?” நரேன் கேட்டான்.

“அது அந்த மகான் ‘அண்ணா' சுப்ரமண்யன் போட்ட வீரிய விதைப்பா. ராமகிருஷ்ண மிஷன் பள்ளி ஆசிரியரா இருந்த அண்ணாவோட வாழ்விலே நடந்த ஒரு சம்பவம்தான் என்னை இந்தச் சேவையில் ஈடுபடுத்தியது” என்றார் சிவா கலங்கியபடி.

அந்த ஆஸ்பத்திரியின் விசாலமான புல்வெளியில் தந்தையும் மகனும் அமர்ந்தனர்.

சிவாவின் மனமெனும் வான்வெளி விரிந்தது. சில அரிய சம்பவங்களும் பெரிய மனிதர்களும் அந்த வெளியில் நட்சத்திரங்களாக மின்னினர். அதில் ஒருவர் துருவ நட்சத்திரமாக மக்களை 'அண்ணா'ந்து பார்க்க வைத்தார்.

1940-களில் நமது கிராமங்களில் இருந்த அமைதி, வளம் எல்லாம் அலாதியானவை.

செங்கல்பட்டிலிருந்து 3 மைல் தொலைவில் ரெட்டிப்பாளையம் ரயில் நிலையத்தில் இறங்கி, ஓடிச் சென்றால் ஒன்பது நிமிடங்களில் வருவது ஆத்தூர் கிராமம்.

ரெட்டியார் குடும்பங்கள் உள்ள பகுதி. பாலாற்றில் குளித்து, வைணவ திருமண்ணுடன், பஞ்சகச்சம் கட்டிக் கொண்டு, பேர் போன அந்த ஊர் கத்தரிக்காயை விதவிதமாகச் சமைத்துக்கொண்டு பெருமாளுக்கும் சிவபெருமானுக்கும் உகந்தவர்களாக ஆஹா, அந்தக் கிராமிய மங்களம் இனி வருமா?

திடீரென இரண்டாம் உலகப் போர் தொடங்கியது. ஜப்பான்காரன் மெட்ராஸில் குண்டு போடப் போகிறான் என்றதும் மெட்ராஸ் பட்டணம் பஞ்ச பூதங்களை மட்டுமே தன்னிடம் கொண்டிருந்தது.

ஒரு ரயில் வண்டியில் துணி மூட்டைகளும் புத்தகங்களுமாக, குடுமி வைத்த, வைக்காத, அரை டிராயர் அணிந்த, விபூதி, குங்குமம், நாமம் போட்ட பல சிறுவர்கள் புறப்பட்டார்கள் ஆத்தூருக்கு.

சென்னை, ராமகிருஷ்ண மாணவர் இல்லம் ஆத்தூருக்கு மாறிய காலம்.

‘ஏழைப் பிள்ளைங்க படிக்க ராமகிருஷ்ண மிஷன் எவ்வளவோ செய்யுது. அதில நேக்கு கெடச்சது இந்த அணில் பங்கு’ என்று பாஷ்யம் ஐயங்கார் தன் பெரிய வீட்டையே இல்லமாக மாற்றிக் கொடுத்தார்.

மாணவர்களால் அண்ணா என அன்புடன் அழைக்கப்பட்ட என்.சுப்ரமண்யன் காலையில் ஆசனமும் கீதை பாராயணமும் கற்றுத் தர ஆரம்பித்தார். ரங்கையர் கண்டிப்புடன் அறிவியலையும் அன்புடன் தமிழையும் கற்றுத் தந்தார்.

கால் நிலத்தில் பதிய, கண்கள் வானத்தை அளந்திட அந்தக் காலத்து மாணவர்களுக்கு அதுவே ஓர் எளிமையான, இனிய குருகுலம் ஆயிற்று.

1946 முதல் 1957 வரை ஆத்தூரிலேயே மாணவரில்லம் செயல்பட்டது. அப்போது ஆயிரமாயிரம் ஆனந்தம். கல்வியில், பண்பில், விளையாட்டில், சேவையில் அப்பப்பா... அந்த உகப்பில் அப்போது நடந்து கொண்டிருந்த உலக யுத்தம்கூட மாணவ மனங்களில் ஓரங்கட்டப்பட்டுவிட்டது.

இப்படிப் பலவிதங்களில் மகிழ்ச்சி பாலாறாகப் பாய்ந்தாலும், அந்த ஆற்றில் ஒரு கருகிய மலர்-அது கமலம். 

ரங்கசாமி ஐயரின் இரண்டாவது மகள்.

கணக்கு வாத்தியாரின் மகளான அவள் போடும் கணக்குகள் 100 மதிப்பெண்கள் பெறும். ஆனால் அவளது வாழ்க்கைக் கணக்கு ஒரே பிணக்கு.

கணவனின் கனிவற்ற பாராமுகம் அவளைப் பைத்தியமாகவே மாற்றிவிட்டது. வண்டி வண்டியாகச் சீர்வரிசை அனுப்பியும், சில மாதங்களிலேயே கமலம் மனநிலை பாதிக்கப்பட்டவள் என வண்டியேற்றித் திருப்பி அனுப்பி வைத்துவிட்டனர்.

வாசமற்ற மலராக கமலம் தந்தை வீட்டிலேயே வாடி வந்தாள். வதங்க ஆரம்பித்தாள்.