உணர்வூட்டும் கதைகள் - 20

எனக்கு நாக்கு வறண்டது. அப்பா மேலும் விவரங்கள் கூறி என்னை மலைக்க வைத்தார்:

‘‘ராஜிகண்ணு, நீ பொருள்களை வாங்கச் சொல்றியே அந்த இடத்து வியாபாரத்துல எல்லாம், ஒண்ணு ரெண்டு பகாசுர கம்பெனிகளுக்கே மொத்த லாபமும் போய் குவியுது. இந்தியப் பொருளாதாரத்தில் இச்சிறு வியாபாரிகளோட பங்கு 14%. நீ சொல்ற பெரிய கம்பெனிகளின் பங்கு வெறும் 4%தான். நான் சொல்றது பல வருஷத்துக்கு முன்னாடி வந்த தகவல் இது. இப்போ நிலைமை அதைவிட மோசமா இருக்கு’’.

நானும் வாதம் புரிந்தேன்: ‘‘வளரும் நாடான நமக்கு இம்மாதிரி வெளிநாட்டு முதலீடுகளாலே நம் நிலை வளருமே?’’ 

‘‘ராஜி, எந்த வளர்ச்சியானாலும் ஏற்கனவே இருக்கிற ஒன்றைச் சீரழிக்குதுன்னா அது எப்படி வளர்ச்சியாகும்? வெளியிலிருந்து நம்ம வீட்டுக்கு மருமக ஒருத்தி வந்ததும் அவ நம்ம அம்மாவைத் துரத்தினா, அதை நீ ஏத்துக்குவியா?’’

இல்லை என்றேன் தலையாட்டி. 

‘‘இன்னொண்ணும் கேளு. ஏதோ சில பெரிய கம்பெனிகளுக்கு மட்டும் லாபம் போனா, சில காலத்திற்குப் பிறகு அவங்க வைக்கிறதுதான் விலையாகிவிடும். அந்த கம்பெனிகளுக்கு நோக்கம் சேவையா என்ன...?’’ 

‘‘இல்லப்பா’’ என்றேன் பூம்பூம் மாடு போல.

‘‘நம் சிறு வர்த்தகத்துறை ஆண்டுக்கு 8-10% வரை வளருது. அந்த வியாபாரத்தை, அதில் வர்ற லாபத்தைத்தான் அன்னிய கம்பெனிகள் கண் வைக்குது’’.

அப்பாவின் புள்ளிவிவரங்களுக்கு முன்னே என் வாதம் ஒரு புள்ளியானது. 

அப்பா சற்று அமைதியாகி, ‘‘முன்னெல்லாம் நாய்களுக்கு ராஜபாளையம், கோம்பை பிரபலம். இப்பல்லாம் வீடுகளிலே அவை இல்ல; வெறும் உயிருள்ள பொம்மைகள் போன்ற அருவருப்பான விதேசிக் கலப்பு நாய்களே உள்ளன."

அதைக் கேட்டதும் நான் அவசரமாக "எஸ் டாட், நீங்க சொல்றது கரெக்ட்" என்று கூறினேன்.

உடனே அவர், "நீயே பாத்தியா, வாயில் தாய்மொழி கொறஞ்சி, கலப்படமான தங்லீஷ் வந்துடுது? பாகற்காய், புடலை, அவரை போன்ற காய்கறிகளைவிட புதுப்புது காய்கறிகளும் பழக்கத்துக்கு வந்துடுச்சு. இவற்றின் நடுவே வாழும் இந்தியனது ரத்தத்திலும் சுதேசித் தன்மை குறையத்தானே செய்யும்?"

நான் விக்கித்து நின்றேன்.

"ஒரு விஷயத்தை நாம மறந்திடக் கூடாது மகளே. வியாபாரம் செய்ய வந்தவங்கதான் நம்ம நாட்டை 250 வருஷம் அடிமையா வச்சிருந்தாங்க’’ என்றார். 

எனக்குத் திக்கென்றது. இப்போதும் நம் நாட்டை அபகரிக்க ஒரு பெரிய வியாபாரத் தந்திரமா, அதுவும் வெளிநாட்டிலிருந்து?

திடீரென்று பாரததேவி குட்டி கவுன் போட்ட ஒரு பெண்ணாக, தாடி வைத்த ஒருவர் வரைந்த ஓவியம் என் மனதில் தோன்றியது. ஆடிப்போனேன் நான்.

அப்பா சற்று களைத்துப் போனார். அங்கு ஒருவர் பதநீர் விற்றுக் கொண்டு வந்தார். அவரிடம் அப்பா, ‘‘நல்லாயிருக்கியா கதிரு?’’ என்று விசாரித்தார். கதிர் மகிழ்ந்தார்.

பதநீரைப் பனை ஓலையில் வாங்கிக் குடித்தோம். லேசான சுண்ணாம்பு நெடி. ஆனாலும் சுவை. அப்பா சந்தைச் சிந்தனையை விடுவதாக இல்லை. 

‘‘ராஜி, காய்கறியும் பொருள்தான், காசும் பொருள்தான். இரண்டுக்கும் நடுவில வாங்குறவர் மற்றும் விற்பவரின் சமுதாய அக்கறையும் பரஸ்பர நம்பிக்கையும் என்ற உணர்வுகள் இல்லாம போனா, நம்ம சமுதாயம் இன்னும் மோசமாயிடும் கண்ணு’’.

‘‘என்னடா, அப்பா மார்கெட்டிலேயே கிளாஸ் எடுக்கிறார்ன்னு பாக்குறியா?’’ என்று அப்பா கேட்டார்.

‘‘இல்லப்பா. இந்த வியாபாரிங்களை நீங்க நேசிக்கிறதுக்குக் காரணம் என்னன்னு யோசிக்கிறேன்’’ 

‘‘மகளே, விவேகானந்தரைப் படிச்சதாலே வந்த சிந்தனைகள் இவை.’’

‘‘விவேகானந்தர் பொருளாதாரச் சிந்தனைகள் பற்றியும் சொல்லியிருக்கிறாரா?’’

‘‘ஆமா, நான் இப்படி சந்தைக்கு வந்து போறதுக்கு சுவாமிஜி யின் வாழ்க்கையில் நடந்த ஒரு சிறு சம்பவம்தான் காரணம்’’.

‘‘ப்ளீஸ், சொல்லுங்கப்பா, அந்தச் சம்பவத்தை.’’ 

‘‘சுவாமி விவேகானந்தரும் அவரது சீடர் ஒருவரும் ஒரு முறை கொல்கத்தாவில் ரயில்ல பயணம் செஞ்சாங்க. சுவாமிஜி எல்லாத்தையும் கூர்மையா நோக்குவாரில்லையா....?’’

‘‘அவரோட பார்வையே ‘பவர்புல்’லாச்சே!’’

‘‘அப்போ, ஸ்டேஷன்ல வேக வச்ச சோளத்தை விற்கும் ஒரு சிறுவியாபாரி சுத்திச் சுத்தி வந்தார். அவருக்கு வியாபாரம் ஆகாததைப் பார்த்த சுவாமிஜி, சீடரிடம் சோளம் வாங்கச் சொன்னார். 

‘‘அப்புறம் சுவாமிஜியே, ‘அந்த வியாபாரிக்குக் குழந்தைக் குட்டிகள் இருக்கும். அவங்க எல்லோரும் சாப்பிட வேண்டாமா? வியாபாரி பொழைக்க வேண்டாமான்னு?’ கேட்டு ஒரு ரூபாய்க்குச் சோளத்தை வாங்கி எல்லோருக்கும் விநியோகிச்சார். வியாபாரி சந்தோஷமா போனாரு’’. 

அப்பா இதை உணர்ச்சியுடன் கூறினார்.

‘‘அந்தக் காலத்து ஒரு ரூபான்னா, இப்ப 100 ரூபாய்க்குச் சமமா இருக்குமில்லே? கிரேட்பா!’’ என்றேன் நான் அப்பாவின் கரங்களைப் பிடித்தபடி. 

அப்போது எனது அலைபேசியில் ஒரு செய்தி வந்தது. அவசரத்தில் அது என்ன என்று மட்டும் பார்த்தேன். லூலூ- கவனி இந்தியனே! என்ற ஒரு கட்டுரை வந்திருந்தது.

அப்பா ஆழ்ந்த உணர்வுடன், ‘‘ராஜிமா, இன்னிக்கு இந்தச் சிறு வியாபாரிகளோட வாழ்வாதாரம் கேள்விக்குறியாகி வருது. இப்படியெல்லாம் நாடு போகும்னுதான் நம்ம நாட்டோட ராஜரிஷியான விவேகானந்தர் அப்பவே யோசிச்சு சொல்லி இருக்கார். ம்..., இதெல்லாம் நம்ம ஆட்சியாளர்கள் படிக்க வேண்டிய ஒண்ணு’’ என்றார் அப்பா பெருமூச்சுடன். 

நாட்டில் சந்தை இருப்பது மாறி, நாடே ஒரு சந்தைப் பொருளாகிவிடுமோ? நாம் ஒவ்வொரு பொருள் வாங்கும் போதும் நம்மை நாமே விற்றுக் கொள்கிறோமா என்ற பீதி எனக்குள் கிளம்பியது.

இனி நான் செய்யும் ‘ஷாப்பிங்’ என் நாட்டுக்கு நல்லதா என்று யோசித்துத்தான் செய்வது என்று  தீர்மானித்தேன். 

சந்தையின் வாசலுக்கு வந்தோம். கொய்யாப்பழம் விற்ற கிழவரிடம் கேட்டேன்: ‘‘தாத்தா, இந்தக் கொய்யா வயித்துக்கு நல்லதா?"

‘‘ஆமா பாப்பா, நீ வாங்கினா, எங்க வயித்துக்கு நல்லது’’ என்றார் தாத்தா சிரித்து. 

அது எப்படி? அவர் சிரித்தால் எனக்கு மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறதே!

* * *